Strona:Marya Weryho-Las.pdf/155

 Z temi słowy bierze wiewiórkę do ręki, ale ta miała tylko dwie nóżki przestrzelone, biedz nie mogła i tylko podniosłszy główkę żałośnie piszczała.
 Myśliwemu żal się zrobiło biednego stworzenia; wziął ją na ręce, włożył do torby i poniósł do domu.
 Wielka była radość dzieci, gdy zobaczyły żywą wiewiórkę. Uprosiły ją sobie u ojca i zabrały do leczenia.
 Radziły jak umiały. Mama też im dawała wskazówki pielęgnowania chorego zwierzątka.
 W końcu tygodnia wiewiórka powoli zaczęła skakać po pokoju.
 Przez ten czas przyzwyczaiła się do dzieci, nie uciekała od nich; wiedziała bowiem, że jej ludzie ulgę przynoszą.
 Dzieci niezmiernie się cieszyły, mają już zdrową wiewiórkę; wsadziły ją do klatki, przypaliły jej bułki, cukru, owoców do jedzenia, a każde z nich chciało uczęstować wychowankę.
 Minęło jeszcze parę dni. Dzieci obmyśliwały jakich figielków nauczyć mają wiewiórkę. Często do niej przybiegały; ale wkrótce spostrzegły, że wiewiórka coraz smutniejszą się staje: traci apetyt, bułeczka i cukier pozostają nietknięte, a sama siedzi z główką zwieszoną.
 Poszły na mm&ę do rodziców i dowiedziały się wkrótce, że wiewióreczce zapewne bardzo ząbki