Strona:Marja Kossak-Jasnorzewska - Zalotnicy niebiescy.djvu/79

i dobiera. No a ze szpitala to mamy dobre wiadomości... taak... Milan nie chce się już żenić, a Kobuz przestał ziewać... już wiecie, tak? No dzięki Bogu... dzięki Bogu. Cóż? Próbował pan odnikotynowanych papierosów? Nie... A który to dzisiaj, pewnie pięćdziesiąty papieros...?
 JASTRAMB Łagodnie. Panie doktorze, pan wybaczy, ale musimy wyjaśnić sytuację. Najwyższy czas wyrównać ten korkociąg, w który wpadliśmy, panie doktorze!
 JERZY Zdejmując okulary. Co, co? Ja nic nie wiem... Jaką sytuację? Jaki korkociąg.
 JASTRAMB Z uśmiechem. Najwyższy czas spojrzeć prawdzie w oczy, drogi panie doktorze!
 NOLA Ze strachem. Ostrożnie!
 JERZY Po pauzie, z rezygnacją. No więc powiedzmy, że dostrzegłem wchodząc tutaj, jakieś zgrupowanie dwóch sylwetek... Ale cóż ja na to poradzę?... Biedni my mężowie! W każdym domu jest nas o jednego zawiele! Zapomniałem teczki z referatem... Zaraz sobie idę...
 JASTRAMB Stanowczo. Nie! Musimy najpierw pomówić, panie doktorze!
 JERZY Mruga oczami. No — no? O czem? O czem?
 JASTRAMB Prosto i spokojnie. O moich uczuciach dla pańskiej żony.
 JERZY Serdecznie, trochę niespokojnie. Widzę, że się pan wzburzył, przejął! Ależ ja panu przecież nie mam za złe... lotnikowi? — Nie dziwię się kobietom, bo ja sam nierazbym was uściskał z całej duszy! — Najlepiej, dajmy spokój... już zapomniałem, mam nadzieję, że się poprawicie, no i przejdźmy nad tem...
 JASTRAMB Zimno. Panie doktorze, ja stosunek mój do pani Anny traktuję bardzo poważnie i proszę pana o zgodę na rozwód!