Strona:Marja Kossak-Jasnorzewska - Zalotnicy niebiescy.djvu/65

 NOLA Ozięble. O, tak, lubię go.
 LOTKA Mama martwi się bardzo, że nie jestem już żoną Andrzeja... mówi, że to byłoby praktyczniej z różnych względów... Ale ja się cieszę, że nie jestem związana z Andrzejem.
 NOLA J. w. Co pani mówi.
 LOTKA Twardo, rozgoryczona. A żeby pani wiedziała, że go już nie kocham.
 NOLA Bo pokaleczony i chory, co?
 LOTKA Z siłą. Nie, nie dlatego! Z naciskiem. Pani jedna powinna mnie zrozumieć! Ja nie chcę wszystkiego mówić i pani też wiele rzeczy przemilcza.
 JASTRAMB Ho ho! Rozmowa zaczyna być ciekawa...
 LOTKA Grymaśnie. Z panem wogóle nie mówię! Nawet Marysia zauważyła, że pan ma więcej z jastrzębia niż z człowieka. A to, że pan jest kapitanem, wcale mi nie imponuje! Z błogim uśmiechem. I tak już nigdy nie będę w wojsku.
 NOLA Cierpliwie. Ale o co pani chodzi? Dlaczego gniewa się pani na Andrzeja?
 LOTKA Z czupurną groźbą. Ja się nie gniewam, ja tylko wiem! to gorzej!
 JASTRAMB Łagodnie. Mamy nadzieję, że się pani podzieli z nami swojemi wiadomościami.
 LOTKA Bardzo chętnie. Trudno. Gdy chory w gorączce wyjawia swoje tajemnice, to cóż ja miałam robić? Nie słuchać? — Byłam zdumiona — przyznam się! Nagle oczy mi się otworzyły! Otwiera szeroko i tragicznie oczy i składa ręce na kolanach, patrząc przed siebie.
 NOLA Łagodnie. Niech pani mówi wszystko — no, śmiało!
 LOTKA Przy tym panu.
 NOLA Tak, właśnie przy tym panu.
 JASTRAMB Gorzko. O, ja jestem wytrzymały.