Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/67

 — Coś ty z nią zrobił? — krzyknął przystając. — Co?
 — Nie denerwuj się, stary — rzekł Sokora. — Spaliłaby się i jaki pożytek?
 — Łeb rozwalę — krzyknął wąsaty. — Łeb rozwalę!
 — Dalibyście lepiej zapalić — rzekł Sokora.
 Stary wyrzucił z kieszeni jednego papierosa i przysiadł w rowie obok Sokory.
 — Chłopie kochany — powiedział. — Rób ty sobie, co chcesz, ale zostaw mi dziewuchę. Masz tam swoje, ona nie dla ciebie.
 — Gadanie — mruknął Sokora.
 Wąsaty zapalił nowego papierosa, potem przywołał któregoś z chłopaków, kręcących się po szosie na rowerze, i posłał do spółdzielni po ćwiartkę.
 Kiedy już pociągali, stary rzekł:
 — Ja to bym nie pomyślał, żeś ty taki. Czy to aby jedna tylko cię chce? Bo to ja za chłopaka...
 — Akurat coś wy tam wiecie...
 — No, mów ta sobie, co chcesz, ale chłopaki się nabijają.
 — Phi, tam! Chcecie, to o pół litra: jutro na tym miejscu — Sokora uderzył pięścią o ziemię — będzie nowa!
 — No...
 Ścisnęli sobie ręce, a potem stary Staśki poszedł, tyle że na koniec jeszcze jedną ćwiartkę postawił.
 Wieczorem przyszła Staśka.
 — Czego chcesz? — powiedział Sokora. — Czego, no?
 — Bronek! — powiedziała z przestrachem.
 — Nie chce mi się, no, wiesz? Nie chce mi się — krzyknął i wybuchnął śmiechem.
 Odwróciła się i pobiegła miedzą. Popatrzył za nią, a potem wlazł do budy i chciał spać; ale nie spało