Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/55

 — Po co tyle? Po co aż tyle? — bąka Karman. Nie rozumie nic.
 Gąsiorek szpera jeszcze w kieszonce kamizelki, wyciąga coś zawiniętego w papierek i pyta:
 — Karman, lubisz z pieprzem wódkę? Nic lepszego.
 — Pewnie — mówi Karman, choć nigdy jeszcze nie pił takiej wódki.
 — No, to lu — powiada Dydus.
 Karman wychyla kieliszek, odkaszluje:
 — Mocna bo jest.
 — Jak wódka, to tylko taka — z zadowoleniem powiada Gąsiorek.
 — Aż pod sercem łupie — przyświadcza Dydus.
 — Dobra, nie ma co — jeszcze raz chwali Karman.
 — No, to lu!
 Karman zagryza ogórkiem.
 — Dobre ogórki.
 — Wsiowe.
 — Wsiowe zawsze dobre.
 Karman ogryza ogórek po mysiemu, skrobiąc z wierzchu zębami. Słona woda ścieka mu do rękawa. Karman krzywi wargi, nie umie się uśmiechnąć.
 — No, to lu — mówi Gąsiorek. — Za wieś.
 Dydus miętosi papierosa w zębach, mruży oczy, wybijając korek z następnej butelki.
 — No, to tej wiśnióweczki. Twoje zdrowie, Karman, po raz pierwszy.
 — Po raz pierwszy — dźwiga się Gąsiorek. Zatacza się i kropi naokoło wódką.
 ...Jest ciepło i dobrze. Dydus kołysze się, błogosławi kieliszkiem i bełkocze coś; Gąsiorek uśmiecha się księżycowo w chmurze tytoniowego dymu.
 „Uważaj, zaraz da ci w mordę... Da ci w mordę... Ale co ja im winien? Prawdę powiedziałem, prawdę i tyle, każdy zrozumie...” jest miękko, łagodnie i ciepło.