Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/49

 — A jakbyśmy?
 — Dzisiaj niedziela, grzych.
 — E, tam! To przecież nie dla pieniędzy.
 — A wódkę to pije się przeważnie w niedzielę — przytwierdził ten z papierosami.
 Mały naglił:
 — No co, chodźmy!
 Kazał im zaczekać przed Ignacowym domem, sam skoczył do wrót, pobiegł ku chałupie. Nim zdążyli się zastanowić, wrócił.
 — Zgoda — krzyknął. — Jak kundel wyciągnie giry, to pół miecha nasze.
 — Masz ty łeb — rzekł ten z papierosami. — Zgoda na interes.
 Poweseleli. Poczęli się zastanawiać, jak najlepiej wziąć się do rzeczy. Wymyślił, jak zwykle, mały.
 — Trzeba go najpierw do środka dostać, a potem już po krzyku.
 Wydostał skądś kawał drutu; przywiązali go do furtki i usiedli w rowie.
 Siadł nawet ten z papierosami.
 — Daj ćmika — rzekł do niego mały.
 — Ja co, kołchoz?
 — Daj, daj, nie pieprz.
 Siedzieli w milczeniu, paląc papierosa za papierosem. Księżyc stawał się ogromny, gwiazdy zwyraźniały; robiło się późno.
 Wreszcie pojawił się pies. Stanął przy furtce, węszył długo. Cicho wśliznął się w opłotki, przystanął, długimi susami pobiegł w głąb podwórza. Cwerg szarpnął drut, furtka zamknęła się.
 — I po co było tyle wymyślać, i tak by się zamknęło — mruknął ten z papierosami. Omylił się: pies usłyszał trzask, zawrócił. Ale furtka była zamknięta; zbliżali się trzej ludzie. Pies podkulił ogon i poszczekując tchórzliwie, uciekał między zabudowania.