Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/41

Zastukałem w drzwi i odczekałem chwilę. Nikt nie odpowiedział.
 — Nic — stwierdziłem.
 Ruszyliśmy ku wyjściu. Nagle przypomniałem sobie, wskoczyłem na mur.
 — Co robisz? — szeptem krzyknął Sylwuś.
 — Mam ochotę na wiśnie... Chodź też — powiedziałem.
 — Ale coś ty... to smętarne — szepnął Sylwuś z dołu.
 Chwyciłem gałąź i zacząłem targać wiśnie. Jadłem długo, takie były dobre. Sylwuś stał pod murem i molestował, żeby iść.
 — Chodź też na wiśnie — krzyknąłem mu.
 W końcu zszedłem; wracaliśmy tą samą ścieżką.
 Pod stodołą siedziała Zośka. Wstała i zapytała:
 — No i co, byliście?
 Nie powiedziałem nic, poszedłem obok niej. Najchętniej bym ją kopnął. Sylwuś stanął i coś do niej mówił.
 — Chodź — powiedziałem, ale on jeszcze ciągle stał i mówił. Odwróciłem się.
 — Zośka — powiedziałem. — Coś obiecała?
 — Przecież jest ciemno.
 — Już ty się nie martw — powiedziałem. — Siadaj.
 Usiadła.
 — Połóż się.
 Położyła się. Sam podniosłem jej sukienkę. Klęczałem obok i patrzyłem na to.
 — Też — powiedziałem. — Też!
 Szarpnąłem ją za włosy i uderzyłem pięścią w twarz. Wrzasnęła przeraźliwie.