Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/151

dział Rochu. — Nazwisko nam sąd zmienił. Psarskie my teraz, żebyś wiedział.
 Stołbiński nic nie mówił, inni też się nie odzywali, nawet Eśku Rzun. Tamci zbierali się już do odejścia, kiedy w końcu Stołbiński powiedział:
 — Pana Boga poznasz po sapagach.
 — ...Że co? — zapytał Włodek. Był najmłodszy, ale robił w kopalni, chłop był jak góra. Odezwać też się umiał.
 — Ciężko będzie nawyknąć — ośmiał się Stołbiński. Po śmiechu widzieli, że robi się coraz bardziej zły. — Nie dla Psiarków takie nazwisko. Szlacheckie.
 — Przyzwyczaisz się — powiedział Rochu. — To nie tak trudno.
 — A jakby nie?
 — Już ta się tak o siebie nie bój. Nie takich rzeczy ludzie się uczą.
 — Dziadem był twój ojciec i ty dziadem zostaniesz, choćbyś nie wiadomo kim był w tym swoim pegeerze.
 Stali naprzeciw i patrzyli na siebie. W końcu Rochu odstąpił. Zapytał Rzuna:
 — Eśku, a ty?
 Tamten wzruszył ramionami. Rochu czekał, ale Eśku i tak nie powiedział nic.
 — Benek?
 — Co mi tam...
 — Jacek?
 — Stasiek? Nie rób miny jak srający kot na puszczy.
 — Zawsze to robię, co mi się chce.
 — Stołbiński — powiedział Rochu.
 — No?
 — Zapamiętałeś sobie?