Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/129

 Weszli do sieni. Tu dopiero chlasnął ją dłonią w twarz, wepchnął do kuchni.
 — Nie słucha ojca-matki, słucha psiej skóry.
 Siostry siedziały w ubraniach na łóżkach.
 — Co?
 — Co?
 — Rąk nie ma — powiedziała. — I taki... Jakiś dobry taki.
 — Rąk nie ma. Przez to.
 — Jak ma ręce... Jak mają ludzie ręce, to...
 — Nic — powiedziała. Jak wróciła z tego sadu, o wszystko pytały się jej, jakby to była nie wiadomo jak mądra, i samej się jej zdawało, że była mądra. — Ktoś nas pozabija. Jak nie on, to babusia. Każde na swoje chce... Jak tego kociaka nas rozedrą, co go pomiędzy drzwi włożyli i za ogon ciągną...
 — I co my, biedoty? Co my?
 — A tu co? — przerwała im labiedzenie.
 — Sylwer z tatą przyszedł... Na ganku teraz siedzą.
 — A tamci?
 — Byli, ale uciekli, jak tata przyszedł... Jeden winny blondyn, drugi stary, klątewnik taki...
 Zbliżał się jakiś szum; ojciec z Sylwerem polecieli ku nagle oświetlonym reflektorami wrotom. Dwa motocykle wjechały na podwórze i przystanęły pośrodku, przygaszając światła.
 — Milicjanty! — szepnęła Natala.
 — I twój kawalir...
 — Taki on mój kawalir, jak z koziej dupy trąba...
 Pięciu mężczyzn pośrodku podwórza gadało o czymś szybko, gestykulując i przerywając sobie nawzajem. Milicjanci zgasili motory i wszyscy szybko poszli w stronę izby babki.
 — Do więzienia ich wezmą? — niepewnie powiedziała Łuca. Rozległ się krzyk. Zatupotały kroki,