Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/87

 — A jak co się pokaże?
 — Przeżegnasz się. Nic ci złego nie zrobi. Papiery trzeba wziąć, na piersi schować i do Palandrów dzierżawcy Kotisowi dostawić. A nikt nie powinien wiedzieć, kto ty i skąd i do kogo i z czem idziesz...
 — A co tam stoi w tych papierach? Może to fałszywe pieniądze?
 — Nie, same święte i uczciwe rzeczy. Żebyś ty tego dokonał, wielkąbyś miał zasługę przed Bogiem i szacunek u najstarszych ludzi.
 — To pójdę i sprawię się gracko... A jeżeliby mnie kto złapał albo spytał, co niosę?
 — Nie możesz nic powiedzieć, ani tych papierów nikomu pokazać, bo ciężko odpowiadać będziesz. Jakby z urzędu cię złapali, papiery w rzekę rzuć, albo ogniem spal. Na co przysiąc trzeba, ukląkłszy, rękę do góry wznieść.
 — Tak, jak żołnierze przysięgają?
 — Tak samo.
 Marcinek pomilczał chwilę, strwożony odpowiedzialnością. Ambicja nie dała mu jednak cofnąć się.
 — To pójdę! — rzekł stanowczo.
 — Przysięgnij! Za mną powtórz!
 Chłopak ukląkł — rękę i oczy do nieba wzniósł.
 — Przysięgam, że papierów nie wydam i prawdy nie wyjawię, choćby mnie bili, choćby więzili! Nie powiem nikomu, ni w domu, ni w sądzie, ni żadnemu człowiekowi, ni w kościele księdzu. Doniosę je do wskazanych rąk w oznaczony dzień, chybabym zginąć miał. Tak jak Bóg słyszy, tak niech mnie sądzi, gdybym zdradził. Amen!