Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/131

 Na dworze zaszeleściało i w okienku cień stanął.
 Rufin oczy podniósł, dziewczyna nagle śpiew urwała.
 — Pochwalony Jezus! — rozległ się głos Wawra.
 — Na wieki — rzeźbiarz odpowiedział.
 — Idę drogą, aż tu u ciebie śpiewy. Gościa masz?
 — Rozalkę.
 — Toć znam głos i o nikim innym nie myślałem. Tylkoś ty, Rufin, ciemięga! Żeby do mnie dziewczyna o zmroku przyszła, siedziałbym bliżej niej.
 — Boby do ciebie z miłości przyszła, a do mnie z ulitowania. Wie ona, że jej nie spłoszę, jak ptaszka, co mi nad oknem śpiewa. Wejdź, proszę.
 — A nie wypada, bo ten ptaszek twój już śpiewać przestał, a gdy wejdę, precz odleci. Nie chcę wam przeszkadzać i w dwóch słowach interes załatwię. Ojciec o kapliczkę pyta, czy zaś gotowa?
 — Bezmała czego. Wejdź, zobacz swego patrona.
 Wawer nareszcie usłuchał.
 Rufin zapalił lampkę i figurkę drewnianą ze stołu do światła podniósł Cienko była rzeźbiona i wykończona.
 Karewis pochylił się nad nią i uważnie przyglądał.
 — Co on w ręku trzyma, mój święty? — spytał.
 — A ruszt.
 — Naco?
 — Bo go na rozpalonym rozciągnięto i tam duszę wyzionął za wiarę. Tak z nim, jak królowie z koroną, do nieba poszedł i tak go przedstawiają na wizerunkach.
 Wawer spoważniał.