Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/96

 I często patrząc na niego niejeden stanął, i zadumał się, i schylił się, i pomógł mu kamień podnieść.
 A kamieni ubywało i ubywało. Wieść się coraz szerzej rozchodziła, wreszcie ktoś możny zjechał, by się przekonać, co się tam stało.
 Ale to było po wielu, wielu latach. I zdumiał ów możny — w Woli i Wólce nie było już kamieni.
 Nie było ni takich, co szczerbią kosy i lemiesze, ni takich, co kaleczą bose stopy, ni takich, które się w złości na bliźniego ciska.
 A naród wesoły i zdrów, i dostatni, zawiódł owego możnego do rozdołu, a rozdół był pełen kamieni.
 A na skraju, na progu schroniska, bo to wieczór był, siedział „głupi Jan“, latami stary, a prosty, krzepki, z jasnemi oczyma i pogodną twarzą.
 — Tyś zebrał te wszystkie kamienie? — pyta z podziwem możny.
 — Z nią wespół!
 — Z kim z nią?
 — A ot, z nią! — i pokazuje koło siebie.
 — Toć tam nikogo niema.