Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/31

 Głęboko odetchnął i wstał. Wtedy dopiero spostrzegł obcego i zesztywniał.
 — Mój syn Adam — rzekła staruszka.
 — Ławrynowicz.
 Uścisnęli w milczeniu dłonie.
 — Pojedziemy już! — ozwał się Włodarski.
 Staruszka odziała się w niemodne palto i zrudziały stary kapelusz, i wyszli przed dom.
 Dzień się wypogodził, jeden z tych rzadkich słonecznych dni późnej jesieni. Jóźwicki zobaczył teraz całą posesję. Domek był drewniany, typowy dworek z małego miasteczka. Jednym bokiem już się pochylił, gontowy dach zielony był od mchu, ze ścian tynk w wielu miejscach poopadał — rudera!
 Przed nim był spory dziedziniec, plac widocznie dziecinnych zabaw sportowych i gimnastyki, na boku rabatki ze szkieletami i zwłokami letnich kwiatów, w głębi sad owocowy. Całość stanowiła może dwa morgi — ot, marna zagroda mieszczańska.
 U furty na ulicy stały dwie landary i woźnica pierwszy począł wołać:
 — Ja, numer siódmy! Ja wiozę panią!