Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/267

Lekkim krokiem i bez żadnego tobołka szedł starzec, krzepki i zdrowy, na twarzy czerwony, z jasnością wesołą w oczach. Pojrzeli na siebie i zagadali.
 — Od gór idziecie? — spytał Maciek.
 — Z samego szczytu.
 — Matczyny mój dom tam przy drodze.
 — Znam. Przechodziłem tamtędy razy parę. Prosto stamtąd — krzynę pod górę do mojej pani idzie droga.
 — Jakże to? Ja na gościniec też wyszedłem i tu jestem?
 — Boś na zachód słońca poszedł, a ja na wschód.
 — Dobrą miałeś służbę?
 — Przyjrzyjmy się w źródełku. Stary byłem jakem cię widział w kołysce, a dziś ty starzec przy mnie.
 — Byłeś tam, gdzie śpiewają i motyle łapią?
 — Byłem — pojrzałem, pośmiałem się i odszedłem.
 — A byłeś tam gdzie trąbią?
 — Byłem, pośmiałem się i odszedłem.
 — A byłeś tam, gdzie złoty dwór?
 — Byłem, zapłakałem i odszedłem.
 — A ja wszędy służyłem.