Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/25

 — Czy to może krewny nasz?
 — Nie, to wychowaniec Kazia.
 Podała mu półmisek z potrawą, zajęła się herbatą.
 Zastawa była skromna, gruby fajans i szkło zapewne miejscowej fabrykacji, stół ceratą przykryty, długi. Pod ścianami na półkach książki, a wyżej, szeregi poglądowych i geograficznych atlasów.
 Wyglądało to, jak szkoła, i zrobił głośno tę uwagę.
 Staruszka spojrzała wokoło i rzekła:
 — Dużo tu przeszło chłopaków... i wyszło ludzi! Gwarno bywało... teraz cicho!...
 Chciał Jóźwicki dalej pytać, ale wszedł Włodarski. Przywitali się jeszcze raz, i młody mężczyzna zajął miejsce u stołu.
 — Byłem przed chwilą na plebanji, — rzekł do staruszki — i ułożyliśmy z księdzem porządek pochodu.
 — Proszę pana, — rzekł żywo Jóźwicki — matka mi pozwoliła ponieść koszt pogrzebu, więc jestem do rozporządzenia, i chciałbym, żeby to było zrobione jak najokazalej, o ile to przy miejscowych środkach jest możliwe.
 — Proszę pana, — odparł młodzieniec — to ani moja, ani pana, ani nawet pani wola