Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/164

jeczkę — każdego z młodych obserwował i z pod siwych brwi błyskał rozweselonemi oczami.
 Stary szaleniec niepoprawny, on się cieszył, czując w powietrzu rebelję!
 Ale jakoś wakacje minęły bez wybuchu czynnego i dzieci wróciły do szkół.
 Cisza trwała do pół zimy — i oto przyszła depesza od szkolnej inspekcji — wzywająca ojca. Zastał skandal. Młodszy syn został wyrzucony ze szkół za rewolucyjną propagandę.
 — Nareszcie jeden! — mruknął stary pan, gdy chłopak wrócił z ojcem — i zaraz wziął go na spytki o katastrofę.
 Zdarzyła się zwykła historja. Stowarzyszenie „nowego ładu“ wydawało odezwy płomienne, zbierało składki — a wreszcie pokiereszowało scyzorykiem portret władcy. Przeprowadzono śledztwo i wykryto wszystko.
 — Któż pisał odezwy? — pytał stary pan.
 — Ja.
 — A kto zbierał składki?
 — Lifszyc.
 — A kto pociął portret?