Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/105

co sądził — nie mógł dojrzeć zrazu, tak się zląkł. Z jednej strony kniaź stał — i groźnie nań patrzał — a z drugiej strony jakiś młodzieńczyk stał — i skoro go spostrzegł, zagadnął:
 — Poznajesz ty mnie, Kuźma?
 Kuźma w kudły się podrapał.
 — To dziwo, że poznaję.
 — Któż ja taki?
 — Wiadomo — pan — wyszogrodzkiego wielmoży — panicz!
 — Nie pilnowałeś to granic mego rodzica? Nie stawiałeś znaków, nie sypałeś nam tego kasztelu?
 — Wiadomo, że ja wszystko robił.
 — A potem je poniszczyłeś — i przysięgałeś drugiemu i teraz świadczysz za nim?
 — Wiadomo, że świadczę.
 — Jakaż u ciebie prawda?
 — A taka, że mnie wolno moją ziemię temu dać — komu zechcę.
 — Jakto twoją? Moja jest — krzyknął kniaź.
 — Moja była! — krzyknął Wyszogrodzki. — Nie pamiętasz, chamie, jakeś memu ojcu przysięgał.