Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/176

 — Sama nie wiem. Mam bilet do Grodna — odpowiedziała bez zastanowienia.
 Jejmość jeszcze bystrzej ją obejrzała od stóp do głowy.
 — Jakto? Pani nie wie, dokąd jedzie?
 — A nie. Chleba szukam. Gdzie go znajdę, tam zostanę.
 — A jakąż pani ma kondycję? Może lekcje?
 — Wolałabym inną pracę — szepnęła.
 — To pani szalona; tak z dzieckiem puszczać się w świat na niepewne. A zna też pani kogo u nas w Grodnie?
 — Nie, nikogo.
 Jejmość pokiwała głową i zamilkła.
 Stankarowa wcisnęła się głębiej w kąt i zapłakała.
 Rozstroiło ją nareszcie do gruntu poczucie osamotnienia i ciężkich chwil bliskiej przyszłości. Nie miała żadnej „kondycji“, nie umiała żadnego rzemiosła, a przedewszystkiem — i to ją najgorzej przerażało — nie miała ni paszportu, ni żadnego urzędowego papieru. Do zajazdu jej nawet nie przyjmą, noclegu każdy stróż odmówi, o zarobek nie będzie się mogła postarać ani w fabryce, ani w sklepie — nigdzie!
 — Czegóż pani tak płacze? — spytała ją jejmość. — Czy to takie nieszczęście na chleb pracować? Niema czego rozpaczać, jeśli zdrowie jest. Coby pani na mojem miejscu robiła? Ot, sześć miesięcy przebyłam