Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/137

 — Zostań! — rzekła z westchnieniem.
 Zdziwił go inny ton i spotkali się oczami. Wyciągnęła do niego rękę.
 — Mówże co! Co ci jest? Przecie tak być nie można. Masz zaledwie trzydzieści parę lat. Co z resztą życia będzie? Romek!
 Wziął jej starą rękę w obie dłonie, pochylił się i pocałował.
 Po zmarszczkach jej twarzy łzy biec poczęły.
 Wstrząsnął go ten widok.
 — Babciu, zrobię, co chcesz. Nie, takich łez nie zniosę — szepnął miękko.
 — Powiedz, co ci jest, może ja co poradzę. Widzisz — takie straszne rzeczy przeszły. Musiałam karać. Aleś ty mi jeden. Tylem się za ciebie modliła i myślę wciąż o tobie. Jest nas przecie dwoje nieszczęśliwych. Mów! Jam ci matka.
 — Ja już nawet nieszczęśliwym się nie czuję. Jestem niczem. Umarły. Nic nie chcę, nie cierpię, nie cieszę się, nie myślę, nic, nic!
 — Romku, niema win bez zmazy — niema upadków bez powstania. Z najgorszej nędzy może być odrodzenie.
 — Ale co jest odrodzenie, jakie powstanie? Kto, co wróci mi wiarę?
 — Przymuś się do czego. Do zajęcia, do nauki. Pomóż swej duszy.
 — Nie mam siły!