Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/134

skąd w tym domu się wzięła ta młodość, ta piękność i ten głos dźwięczny i to jakieś życie zgoła inne.
 Potem wzrok jego zmętniał, zgasł, utonął w próżni.
 Nieruchomy przesiedział cały wieczór. Gdy podano herbatę, wstał, przeszedł do jadalni, wypalił cygaro i wrócił, by babce życzyć dobrej nocy.
 — Zabierz te listy z etażerki. To są interesy! — rzekła mu sucho.
 Spojrzał po sprzętach, szukając.
 — Podaj proszę, ma chère. Dobranoc ci! — odprawiła staruszka oboje razem.
 Stankarowa podała listy i ustąpiła o krok, aby przeszedł pierwszy, ale on usunął się z lekkim ukłonem i wyszedł za nią.
 Za drzwiami nagle się odezwał:
 — Nie przedstawiono nas sobie. Pani pozwoli, że sam to uczynię.
 Skłoniła się, powiedziała swe nazwisko i szła dalej.
 — Pani już dawno jest u mojej babki?
 — Pięć miesięcy.
 — To niesłychanie długo.
 — Nie wydało mi się. Dobrze mi tutaj. Tak cicho!
 Popatrzył na nią zdziwiony.
 — Lubi pani ciszę?
 Skinęła głową.
 — Szczęśliwy, kto ją ma! — rzekł.
 Byli już na dole schodów. Biały pies na jego widok podniósł się i parę kroków na spotkanie postąpił.