Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/123

 Odrachowała należność i dodała:
 — Naprawdę — mogłybyśmy już ułożyć się na przyszłość. Jabym panią bardzo chętnie chciała mieć na stałe. Mieszkanie i utrzymanie miałaby tu pani i to samo wynagrodzenie, ale pod warunkiem, że pani zostanie aż do mojej śmierci. Nie lubię nowych twarzy i zmian.
 — Nie mogę przyjąć propozycji. Mam dziecko!
 — Dziecko ma pani! Pierwszy raz słyszę. Gdzież ono jest?
 — Panna Zarębianka się opiekuje.
 — Więc pani już wdowa?
 — Nie, mam męża, ale mieszka w Paryżu! Jest malarzem.
 Staruszka badawczo jej się przyglądała.
 — To szczególne! — zamruczała i już nie pytała dalej.
 Dopiero wieczorem, żegnając ją, rzekła:
 — Zapewne mąż pani zechce zabrać do siebie żonę i dziecko? Żałuję, żem pierwej nie znała domowych pani stosunków.
 — Mąż mnie nie zabierze! — odparła lakonicznie. Będę służyć, dopóki się pani hrabinie podoba mnie zatrzymać. Jestem wolna.
 — Tak się to mówi, ale... — i urwała, machnąwszy ręką.
 Od tego dnia stała się bardziej etykietalną i sztywną i już nie wspominała, jak pierwej, o projektach nadal.