Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/99

 — Schöneicha boją się jak złego ducha. Zna je do gruntu. A jak weźmie na fundusz, to nie zostawi suchej nitki.
 — A wiecie z kim Wentzel teraz romansuje?
 — Z dwudziestoma!
 — To flirt, ale serjo z jedną.
 — Z hrabiną Aurorą.
 — To urzędowo. A nieurzędowo... z żoną swego plenipotenta. Znacie Sperlinga?
 — Aha! Młoda, szczupła brunetka. Widziałem w teatrze. Ten Wentzel specjalista od mężatek.
 — Bo się żenić nie wybiera, jak ty. Na twoją pannę Hertę ani spojrzy teraz, ale po ślubie radzę ci wyjechać.
 — Co też i uczynię. Te kobiety, jak owce! Za jedną skoczy tysiąc.
 — Wczoraj była znowu awantura u Lidji. Powybijano wszystkie okna, potłuczono lustra i lampy, nie zostało jednego całego sprzętu. Dziś ich z dwudziestu wybiera się do Buff.
 — Chodźmy i my!
 — Pójdę i ja — pomyślał Jan.
 Młodzi ludzie zapłacili i wyszli z hałasem; za nimi wymknął się Jan, uśmiechając się triumfująco. Wiedział, gdzie szukać hrabiego. Kazał się wieźć do Buff i po długiem kręceniu się w labiryncie ulic znalazł się wreszcie przed oświetloną bramą trzeciorzędnego teatrzyku. Spóźnił się widocznie. Przed świątynią wesołej sztuki pełno było powozów i koni, roiło się od liberji, jakby cała arystokracja pruska dała sobie tam rendez-vous.
 Jan omal nie krzyknął z radości. Taranty Wentzla stały u bramy. Spytał stangreta o hrabiego.
 — Soeben angekommen — odparł sługa.