Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/82

 Stała się jednak rzecz niesłychana. Dumny panicz schylił pokornie swój hardy kark nisko, bardzo nisko — i rękę babki podniósł do ust, jak wnuk i sługa.
 Przez oczy staruszki przeszło zdumienie, może radość, ale nie zrobiła żadnej uwagi. On pierwszy zagaił rozmowę — naturalnie po francusku.
 — Przepraszam za natręctwo, ale nie mogłem się zdecydować odjechać po wczorajszem rozstaniu. Może mi się uda pojednać pa... — zająknął się — pojednać babkę z Niemcami, chociażby ze mną jednym.
 — Jeżeli nie masz innego zamiaru, to możesz sobie zaraz jechać i nie wracać. Pozwalam ci tu pozostać pod warunkiem, że mi nie wspomnisz nawet ich nazwy. Jesteś młodzik, możesz zmieniać sto razy zdanie, a ja, mój panie, siedmdziesiąt lat przeżyłam i pewnie, że nad grobem, dla twoich pięknych oczu mych zasad nie zmienię. Dosyć o tem, jeśli chcesz obiadować w Marjampolu.
 — My, babciu, od wczoraj rozmawiamy, ani razu nie wspomniawszy narodowości — rzucił pojednawczo Chrząstkowski.
 Zamiast się uspokoić, zaperzyła się jeszcze bardziej.
 — Już ty mi się tylko za przykład nie stawiaj! Gotóweś jeszcze zaprzyjaźnić się z Niemcem, tego Szwaba za kolegę obrać.
 Croy-Dülmen skłonił się z uśmiechem.
 — Świadczę się niebem, że nie pierwszy wymówiłem tę okropną nazwę.
 — Z konieczności, jakże mam powiedzieć? Jesteś Szwab, opite bawarem Niemczysko!
 — Jako żywo, nigdy piwa nie pijam! Nie lubiłem go nawet, będąc studentem; a co do nazwy, jestem przecie ochrzczony, dla rodziny mam imię, jak każdy.