Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/79

 — I cóż powiedziała potem?
 — Nic, pokazała mi plecy i zaczęła gderać na kogoś innego. Czy pan ma ochotę na drugą wizytę?
 — Jeżeli to możliwe, bardzo.
 — A no, to ja pójdę po radę do Jadzi. Niech panu wstęp ułatwi.
 — Czy pańska siostra wszechmogąca u staruszki?
 — O, Jadzia! Ona, choć zawsze milczy i nawet oczu nie podnosi, z ludźmi, co chce, robi.
 — I z panem?
 — I ze mną, wyznaję. Taki u nas zwyczaj. Kobieta zawsze przewodzi: nie matka, to siostra; nie siostra, to żona. Dlatego to one takie harde i nieprzystępne: czują swą siłę. I ja sam nie przeczę, że siostra rozumniejsza ode mnie. Czemuż mam jej nie słuchać?
 — Dziwni z was ludzie! Żeby mi przyszło do głowy słuchać rad której z mych znajomych, tobym po tygodniu dostał się do bonifratrów. Co prawda, nasze damy wolą być prowadzone i kochane. To wygodniejsze.
 — Nie mów pan tego pani Tekli.
 — Ani pańskiej siostrze?
 — O, Jadzia nie należy do zapalonych, wyznaje swobodę zdań; ale babunia zmyłaby panu głowę.
 — Dziękuję. Obejdę się bez tego zaszczytu. Losy zgodnego porozumienia składam w pana łaskawe ręce. Pragnę odjechać stąd w spokoju.
 Jan wyszedł, a hrabia śpiesznie się ubrał i czekał rezultatu układów pokojowych.
 Szły widocznie z wielką trudnością.
 Nareszcie zjawił się Jan.
 — Gotowe. Babka czeka pana.