nieniem smutnego obowiązku. Sądzę, że babka uwzględni moje pobudki i, choć Niemca, raczy wysłuchać. Możemy zresztą porozumieć się po francusku.
— Pan pozwoli, że jej te słowa powtórzę — rzekł Chrząstkowski, wstając.
— Bardzo proszę o to.
Polak wyszedł i wrócił po chwili.
— Pani Ostrowska pozwala panu przyjść. Wymaga wyłącznie francuskiej rozmowy.
Była to audjencja jak u cesarza.
Croy-Dülmen pokręcił głową, ale nadzieja ujrzenia pięknej siostry Chrząstkowskiego stłumiła budzącą się niecierpliwość. W milczeniu wziął kapelusz i poszedł za przewodnikiem.
Pod gankiem stała poczta i Urban siedział na stopniu bryczki, melancholijnie wodząc oczami po niebie. I pan i sługa nie byli przyjęci z otwartemi ramionami. Zdarzyło się to im po raz pierwszy w życiu i tem ciężej dotykało. Stary sługa spotkał ich z lampą w ręku i poprowadził w głąb domu, po ciemnych, pustych salonach; nareszcie otworzył jedne drzwi i wpuścił ich do niewielkiego, słabo oświetlonego gabinetu. Dwie świece, osłonięte zielonemi umbrelkami, rzucały krąg jasności na stół, przykryty ciężkim, wzorzystym adamaszkiem, przy którym siedziały dwie kobiety: jedna z robotą włóczkową w ręku, druga pochylona nad rozwartą książką. Czytała głośno — słyszał Croy-Dülmen w sąsiednim pokoju; na skrzyp drzwi urwała nagle, podniosła powoli oczy i spuściła je znowu.
Mała, żywa i jeszcze czerstwa staruszka opuściła na stół kościane druty, przechyliła się za obręb światła, zasłoniła dłonią oczy i zagadnęła niecierpliwie:
Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/68
Ta strona została uwierzytelniona.
