Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/53

 — Posądzają, żeś się ożenił, żeś się sturczył, żeś umarł nawet!
 — Lidja lada dzień...
 — Co lada dzień? — przerwał niespokojnie.
 — Lada dzień wypowie ci służbę. Urlop jej się sprzykrzył! — krzyczał Herbert.
 — Czemuś nie przyjechał na polowanie?
 — Znalazłem dziś zaproszenie na biurku.
 — Gdzież ciebie szatan nosił?
 Wentzel zaspokoił głód i pragnienie — zabrał głos.
 — Byłem, koledzy, w srogich opałach. O mało mnie nie ożeniono.
 — A to gdzie?
 — Nad Renem.
 — Pewno z Emilją Koop! — zawołał Schöneich.
 — Naturalnie. Czy ciebie ciotka wtajemniczyła?
 — Jakżeś się obronił?
 — Uciekłem i schowałem się we Francji.
 — Aha, żeglowałeś po admiralskiem morzu!
 — Broń Boże! Studjowałem naszych sąsiadów.
 — Kierujesz się na ambasadora, wedle mojej rady. Winszuję.
 — Nie, mam zamiar wydać dzieło statystyczne!
 — O pięknych damach! No, no, te sąsiedzkie studja musiały cię słono kosztować.
 — Ani grosza. Jeździłem od miasta do miasta, od domu do domu prywatnemi ekwipażami.
 — W roli sąsiada?
 — W roli stroiciela fortepianów. Czegóż się śmiejecie? Mein Wort! Miałem kamerton i klucz.
 — Cha, cha, cha! A toś im urządził instrumenta! Pyszny koncept! — śmiał się Herbert.
 — Zostawiam ci go do dyspozycji w razie potrzeby.