Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/38

 — Byłeś w Alzacji? — zagadnął.
 — Dwa miesiące, z komisją rewizyjną.
 — Uhm, rewidowałeś! — wtrącił po swojemu półgębkiem Michael von Schöneich.
 W głowie Wentzla tworzył się awanturniczy projekt. Odszukać ją, poznać się i rzucić w oczy kolegów Cezarowem: veni, vidi, vici! Z nad Renu do Alzacji był krok jeden, a reszta fraszki!
 — Za pół roku ona będzie moją! — rzekł lekceważąco.
 Herbert natychmiast nadstawił uszu. Chwytał w lot każdą inicjatywę.
 — Albo moją! — zawołał.
 — Nie! — poprawił Wentzel — Moją albo niczyją!
 — Pari?
 — Zgoda! O co?
 — O twego „Scherza“!
 — I o twego „Fingala“!
 — A ja trzymam, że obydwa zjecie po mydełku — ozwał się Schöneich. — Stawiam swoją czwórkę, ale zabiorę waszego „Scherza“ i Ossyanowego bohatera; każę jutro zacząć rozszerzać stajnię.
 — Skąd ta pewność, Michael?
 — Popatrzcie jej w oczy, to się dowiecie! No, idę do hrabiny Aurory z wizytą. Będę pocieszał.
 — Albo jej trzeba pociechy? — zagadnął łakomie Herbert, jak zawsze gotów korzystać z cudzego projektu.
 — I bardzo. Wielka burza opadła fregatę admiralską koło Ziemi Ognistej.
 — To i ja pójdę z tobą!
 Po skończonej sztuce Wentzel z Herbertem spotkali się na chodniku przed teatrem.