Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/260

 — Moja Jadzia, moja, moja! — wołał zdławionym głosem. — Zwyciężyłem, Jasiu!
 Chrząstkowski milczał, rękami strzepnął.
 — Owdowieje ona prędko, biedna! — wymówił ponuro.
 I jakby w odpowiedzi na to smutne proroctwo rozległ się głos Stefana:
 — A zatem na dwadzieścia kroków. Do pierwszej krwi.
 — Nie, do ostatniej krwi! — poprawił Głębocki.
 — Zgoda, hrabio? — spytał Jan, wzdrygając się.
 — Zgoda! — odparł stanowczo Wentzel, postępując na oznaczoną metę.
 Zwrócił się jeszcze do przyjaciela.
 — Pożegnasz ją, jeśli zginę — szepnął.
 Jan nie mógł mówić — głową skinął.
 Sekundanci zmienili pistolety, hrabia swój spuścił — czekał strzału.
 Była minuta strasznej ciszy.
 Na wysokość serca Wentzla podniosła się błyszcząca lufa. On patrzał ponad głowy, w górę — zdawało mu się, że jeszcze czuje główkę ukochanej na ramieniu, na ustach jej koralowe wargi. Głębocki spuścił cyngiel.
 — Piston nie spalił! — zawołano wkoło z uczuciem niezmiernej ulgi.
 Wentzel ocknął się z zadumy.
 — Jeśli nie spalił, to załóż pan nowy! — krzyknął.
 — Co ty gadasz! — upomniał Jan przerażony.
 — Nic. Tak się należy!
 Głębocki podniósł drugi raz broń — i drugi raz zawiódł piston.
 Zaczął kląć i posądzać o oszukaństwo.