Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/250

 Chłop wziął bilet i poszedł. Młodzi ludzie zsiedli z koni i weszli na ganek.
 W tejże chwili stary sługa otworzył im drzwi i ukłonił się.
 — Pan prosi do siebie.
 Weszli do pokoju dziwnie przystrojonego. Cale ściany obite były kartami, na których zamiast znaków świeciły dziurki od kul. Na drzwiach podobnież strzałami wypisany był rok i dwie daty, kilka obrazów po ścianach miało na sobie arabeski ołowiem kreślone. Zaduch prochu panował nieznośny. Głębocki stał u okna bez surduta, oczerniony sadzą, ohydny. Brodę zahodował po pas, włosy zapuścił jak mnich, wychudł jak trzaska. Nie zważając na obecność gości, nabijał pistolet.
 Po minucie oczekiwania Wentzel wystąpił naprzód.
 — Czy mogę prosić pana o chwilkę uwagi? — spytał.
 Głębocki się obejrzał.
 — Uważam — odparł.
 — Przyjechałem tu spytać pana: z jakiego powodu strzelałeś pan dziś rano do mnie? Byłem bezbronny i mogłem odpowiedzieć panu tylko... biczem.
 — Ja wcale do pana nie strzelałem, ale do gołębia. A że pan mi wlazł pod strzał, to nie moja wina. Wolnoć Tomku w swoim domku.
 — Ach, tak! Nie strzelał pan do mnie... Przyjmuję tłumaczenie za słuszne. Zrobię tylko panu jedną jeszcze uwagę: że człowiek dobrze wychowany i przy zdrowych zmysłach nie strzela na swoim dziedzińcu w chwili, gdy przejeżdża osoba starsza i szanowana. Są to obyczaje nieprzyjęte w Europie.