Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/249

miała Jasia i Cesię przyjąć w Olszance chlebem i solą. Konie marjampolskie czekały na Jadzię. Dla Wentzla i Stefana stały posiodłane wierzchowce.
 Hrabia ją przeprowadził do powozu. Zdobyła się wreszcie na zapytanie:
 — Pan dziś będzie u babki?
 — Nie, pani, nie mogę.
 — A jutro?
 — Nie wiem, co będzie jutro.
 — Zapewne, może lepiej nie żegnać się — zamruczała raczej do siebie, niż do niego.
 — Kto ma z kim żegnać się, to szczęśliwy — odparł, patrząc na nią błagalnie.
 I znowu czarodziejskie słowo ugrzęzło w gardle — pokręciła głową. Łez miała pełne oczy.
 — Niech pan będzie jutro — wyszeptała.
 Ukłonił się, bo Stefan się zbliżył, powóz ruszył.
 — No, to jedziemy? — spytał Żdżarski.
 — Jedziemy! — zawołał z determinacją hrabia.
 Skoczyli na konie i pognali w drugą stronę. Na trakcie spotkali Wolickiego i Jasienieckiego, zamienili parę słów i pojechali razem do dworku Głębockiego. Brama była tym razem nawpół otwarta i nigdzie stróża.
 — Łotr, umyślnie urządził szykanę — ozwał się jeden.
 Wentzel zatrzymał jakiegoś parobka.
 — Gdzie wasz pan?
 — W domu. Słyszą panowie? Strzela.
 Istotnie rozlegał się głuchy huk w miarowych odstępach czasu.
 — Powiedz panu, oto masz moją kartkę, że ten pan chce się z nim widzieć.