Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/246

i zarumieniła się nieco. U ołtarza było czworo szczęśliwych.
 Jadzi od wczoraj było jakoś dziwnie. Ostatecznie oddała mu serce i duszę, i nie żałowała wcale, tylko ją strach zdejmował przed szczęściem
 I ona, zamyślona powtarzała machinalnie słowa przysięgi i tak się zadumała, że ją jak ze snu zbudził dobrze znany głos:
 — Służę pani.
 Nie patrząc, wsunęła rękę pod jego ramię i poszła za nowożeńcami. Marszałek z panią Żdżarską dreptał tuż za nimi.
 — Jadziu — ozwał się, ledwie przestąpili próg kościoła, — czy wiesz, że zarżnęli Szwaba Szwarca?
 — Wiem.
 — A wiesz, że strzelali do hrabiego?
 Rączka panienki drgnęła.
 — Do jakiego hrabiego? — spytała jednak spokojnie.
 — Nie udawaj naiwnej, figlarko. Znam, znam twoje sztuki! Do jakiego hrabiego! Dobra sobie!
 — Jakto? Strzelano do pana? — zawołała pani Żdżarska przerażona.
 — Marszałek żartuje — odparł.
 Jadzia nie pytała słowem tylko oczami. Oczom tym nie umiał kłamać, spojrzał w inną stronę.
 — Czy widzi pani — zawołał. — Jaś z żoną już się sprzeczają u drzwiczek powozu.
 — A kawalerby się nie sprzeczał — żartował marszałek. — Będziesz pod pantoflem, młody człowieku. Co? Może chcesz tabaczki?
 — Ślicznie dziękuję za proroctwo i propozycję. Z kim pani jedzie?