Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/245

 — Chwała Bogu! Bardzom rad! A siostrunia aż rośnie z dumy. Jakże to było z tem strzelaniem? Tak sobie, bez żadnej dobrej racji?
 — Racja toby się znalazła — rzekł wesoło Wentzel.
 — Aha, znalazłaby się! Rozumiem! Coś tam stoi zapisanego między wami in libris amoris!
 — A brata zawsze żarty się trzymają. Co za jakieś libris! Nie libris, ale Głębocki jest furjat, i jeśli go nie zamkną do obłąkanych, to ja sama zaskarżę go do medycznego wydziału!
 — Ho, ho, ho! Jaka z siostry gorączka! Załatwi się z nim hrabia bez naszej pomocy. Poco kłaść palce między drzwi? Nieprawda, kawalerze?
 — Niezawodnie, panie marszałku. Ale oto i Braniszcze. Wszystkie powozy już przed kościołem. Słowo daję! Jan już piechotą idzie naprzeciw.
 Niecierpliwy oblubieniec istotnie, bez względu na swój strój weselny, kroczył na spotkanie.
 — Ty mnie w chorobę wpędzisz swem marudztwem! — krzyczał już zdaleka.
 — Chi va piano, va sano! — pocieszył go Wentzel, zajeżdżając przed kościół.
 Pani Tekla triumfalnym pochodem, pod eskortą wnuka i wychowańca, zajęła swe miejsce. Wszyscy na nią czekali i natychmiast rozpoczęła się ceremonja.
 U ołtarza przyklękli państwo młodzi, powtarzali za księdzem przysięgę powoli, wyraźnie, dobitnie. Mimowoli za nimi szeptał ją Wentzel, stojąc naprzeciw Jadzi i nie spuszczając wzroku z jej bladej, poważnej twarzyczki.
 Spotkali się oczami. On spojrzeniem mówił, że ją ubóstwia; ona uśmiechnęła się lekko, łagodnie