Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/238

 — Ona. Sperlingowie jeździli ze mną razem przez te parę miesięcy. On mi pomagał w interesach, a pani Lili dawała lekcje. Mówiłem z nią zawsze po polsku.
 — Pewnie zbałamuciłeś biedną?
 — Czy ci się zdaje, że można każdą zbałamucić?
 — Teraz, mój drogi, wierzę, że żadna ci się nie ostoi.
 — Czas na wieczerzę, Cesiu — wtrąciła Jadzia.
 — Czyś tak bardzo głodna? — żartował brat. — Sądząc po sobie, myślę, że zakochani nigdy nic nie jedzą. Nieprawda, Waciu, i ty nie masz apetytu?
 Podczas tej rozmowy ręka Wacława spoczywała na poręczy ławeczki, za plecami panienki.
 Po chwili ona się oparła o tę rękę, spojrzała na niego z pod brwi i spuściła znowu oczy.
 Chciał cofnąć ramię, ale nie miał siły.
 — Czy pani niewygodnie? — spytał cicho.
 — Niewygodnie — odmruknęła.
 Czy to było twierdzenie, czy ironiczne zaprzeczenie, nie można było zrozumieć.
 — Śpiewać pani nie będzie? — badał dalej.
 — Nie będę.
 — Co nie będziesz? — zagadnął nie dosłyszawszy Jan.
 — Słuchać twoich konceptów. Pójdę do domu.
 — Idźcie lepiej z Wacławem poszukać pięciolistnego bzu.
 — Wyście z Cesią wszystko oberwali.
 — Zostawiliśmy dla was. Słowo daję.
 Na niebo wypłynął księżyc i srebrnemi smugami zaglądał do altanki, migocąc między liśćmi strzyżonych jesionów. Słowiki na chwilę pomilkły. Nawet swawolny Jan zdobył się na okrzyk zachwytu: