Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/237

 — Czemu ty nie siądziesz? To drzewo podpory nie potrzebuje! Czy tam koło Jadzi niema miejsca?
 — Owszem, proszę pana — rzekła Jadzia, usuwając się.
 Ławeczka była bardzo wąska. Usiedli tuż koło siebie, a Cesia ozwała się wesoło:
 — To na panu miłość tak przygnębiające sprawia wrażenie? A ja słyszałam, że pan bardzo szczęśliwie trafił.
 — Któż to pani skłamał?
 — Jadzia — odrzekła figlarka. — To ty umiesz kłamać, Jadziuniu? Ładnie!
 — Nie przypominam sobie — odparła zagadnięta, — zdaje mi się, że w klasztorze ty nosiłaś niekiedy czerwony język na plecach podczas rekreacji.
 — Czerwony język to za ciekawość.
 — Może być. I tego ci nie brak.
 — Ciekawość, Jadziuniu, jest znakiem roztropności.
 — Niezawodnie. A powtarzanie cudzych zwierzeń lub własnych niepewnych obserwacyj czego jest znakiem?
 — Przychylności dla niedołęgów — odpowiedział za narzeczoną Jan.
 — Czy to i ja mam pani za tę przychylność podziękować? — spytał Wacław.
 — A naturalnie. Tylko pan.
 — Chociaż określenie niezbyt pochlebne, dziękuję. Odsłużę się na weselu. Zdaje mi się, że tak mówią.
 — Ależ pan zna nawet polskie przypowiastki. Musiał pan pilnie się uczyć.
 — Musiałeś wykraść Sperlingowi żonę — śmiał się Jan, — przecież to ona cię uczyła.