Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/225

 — Co ty mi tu zaprowadzasz szwabską komenderówkę!
 — Ratując babci róże. Inaczej on nie rozumie.
 — Fe! Szkaradne konisko! No, no, już wołaj jak chcesz, byle mi do reszty wszystkiego nie potratował. A, że to i szkapa pruska nie ma żadnej delikatności! Psuć, niszczyć, łamać! Walenty pomóż panu hrabiemu!
 — Held! — powtórzył donioślej Wentzel.
 Koń się obejrzał, zarżał i poszedł do ręki pana. Gdy go jednak wziąć chcieli stajenni, zaczął ich włóczyć po ziemi, podnosić w górę — nie dali mu rady.
 — Jezus, Marjo! Pozabija mi ludzi! krzyczała staruszka. — Waciu, Waciu!
 Ale szanowny Wacio nie patrzył w tę stronę. Pomagał zsiąść pannie Jadwidze u ganku. Podał jej rękę: chwilę oparła się na nim, że aż czuł bicie jej serca. Patrzyli na siebie przejmująco. Jedną ręką trzymając cugle, drugą podniósł jej rączki do ust.
 — Ukochana! — wyszeptał zdławionym głosem.
 Wysunęła mu rękę, uchyliła się i nie patrzyła już w oczy.
 — Waciu, Waciu! — powtarzała coraz gniewniej pani Tekla.
 — Wołają pana — szepnęła Jadzia, zeskakując na ziemię.
 Wzdychając, ruszył, prowadząc klacz panienki.
 — Held! Ruhig! — zakomenderował i gwizdnął.
 Arab wyrwał się z rąk masztalerzy i poszedł za panem spokojny jak dziecko, a pani Tekla, uspokojona, dysponowała dla gościa posiłek, pędziła służbę, szukała reszty towarzystwa.
 — Gdzież zostawiłaś Jasia z Cesią? — pytała roztargnionej Jadzi.