Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/205

bardzo blada, a na rzęsach jej błyszczały brylanty z łez.
 — Zgadłem, Jadziu? — spytał zcicha.
 Kiwnęła tylko głową.
 — Czegoż ty płaczesz, dziecko? — perswadował, nagle urósłszy z uczucia na mentora — Przecie ci serce zabiło! Chwała Bogu! Zobaczysz, jak to miło kochać! Nigdyś nie kochała pewnie?
 — Nigdy — szepnęła niewyraźnie — oprócz ciebie i Wacia naszego.
 — Dobrze, żeś dodała, bobym pomieszał osoby. Dlaczegoś przyjęła Głębockiego bez miłości?
 — Kiedy ja nie wiedziałam co to kochać.
 — A teraz? No, wymówże to straszne słowo! — uśmiechnął się, odzyskując humor figlarza.
 — Będzie dosyć raz je powiedzieć w życiu — szepnęła.
 — Słusznie. Chociaż wątpię, czy nawet jemu wykrztusisz. No, ale to nie moja rzecz. Teraz oswobódź się od zmory Głębockiego. Wyznaj mu prawdę, nie oszukuj, a potem wszystko dobrze pójdzie. Może ci dopomóc?
 — Nie, Powinnam sama odpokutować. Dodałeś mi otuchy. Dziękuję ci.
 Ucałował ją serdecznie.
 — A dla swata nie masz polecenia? — żartował.
 — Czego się śmiejesz? — rzekła z wyrzutem.
 — Bom rad. Marzyłem o tem. Teraześ dopiero kompletny twór boski, dostępna dla śmiertelników. No, przyznaj mi się przynajmniej, kiedy się to stało, to straszne słowo, dawno?
 Wstała i zarumieniła się jak wiśnia.