Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/182

 — Czy nie będzie dosyć tej reparacji?! — zawołała niecierpliwie.
 Jan raczył zdecydować, że już gotowe. Maciej wgramolił się na kozioł, naznaczył krzyż biczem i ruszył. Młodzi ludzie zostali na drodze.
 — Trafisz, siostrzyczko, na „benedicamus“ — zaśmiał się figlarz, — ale to opóźnienie będzie i Bogu miłe, i ludziom przyjemne. Do widzenia!
 Rozjechali się. Po chwili zamajaczało w dali miasteczko, stanęli przed kościołem.
 Pierwszą osobą, którą spostrzegła Jadzia, był Głębocki. Zżymnęła się. Sądzone snać było, by nie miała chwili dla siebie samej.
 — Wiedziałem, że pani będzie — rzekł posępny narzeczony, a na jego żółtą twarz wystąpił błysk radości.
 Weszli do kościoła. Oprócz ludu, nikogo prawie nie było. Msza, wedle przepowiedni Jasia, miała się ku końcowi.
 Narzeczeni uklękli obok siebie i wyszli prawie ostatni.
 — Pan nie będzie dziś w Marjampolu? — spytała panienka.
 — Ja? Czego? Patrzeć, jak Niemiec umizga się do pani? To nad moje siły. Mogę popełnić zbrodnię! — zamruczał zawistnie i dziko.
 Ona zbladła z obrazy czy trwogi, spojrzała mu w oczy przejmująco.
 — Pan mi nie wierzy! Czy mam się tłumaczyć? Nie dałam do tego najmniejszego powodu.
 — Nikomu nie wierzę, tylko pani; ale kocham szalenie i jestem zazdrosny o swój skarb. Pani mnie zna!
 — Niestety! Pan się zamęcza walką z urojeniami. To nieszczęsna manja!