Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/16

bardzo pijanym lub zuchwałym, by ją zaczepić, jak pierwszą lepszą.
 Głos miała głęboki, trochę ponury; rysy spokojne i chłodne; oczy zamyślone, głębokie, okryte rzęsami — podnosiła je rzadko; usta dumne, małe, musiały się bardzo niewiele uśmiechać.
 Typ to był niepospolity — zwróciłby i w tłumie uwagę; patrząc na nią, uczuwałeś gwałtowną chęć zbudzenia życia w tych poważnych rysach, rozjaśnienia śmiechem ust zaciętych, rozświecenia blaskiem mrocznych źrenic.
 Byłaby wtedy porywającym czarem.
 Hrabia był znawcą i bałamutem z rzemiosła. Wspomnienie barona zbladło mu w pamięci, postanowił, — on, niezwalczony Antinous — spróbować swej siły i zręczności, pobawić się jak tamten. Noc i tak miała się ku schyłkowi.
 — Pani jest cudzoziemką? — spytał.
 — O, najzupełniej!
 — Sądząc z tonu, nie lubi pani Niemców.
 — Jak mało czego na świecie — odparła szczerze.
 — Pani ma do tego jakie powody? Jesteśmy przecie pierwszym narodem w Europie.
 — Pod względem zarozumiałości, niezawodnie.
 — Nie, pani. Szanujemy się tylko. Chęć przodowania i duma jest godłem siły, energji i rozumu. Wielkość swoją cenimy, bośmy ją ciężko zdobyli.
 — O, pan ją ceni niesłychanie. Słyszałam to przed chwilą.
 — I paniby nie zniosła, gdyby zarzucono wam pochodzenie... żydowskie naprzykład.
 — Jeżeli matka pana była żydówką, powinien pan żydów szanować przez pamięć na nią.