Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/150

 — Nie doszedłem jeszcze w prezentacji do panienek.
 — Oto i lokaj. Zanieś lodów hrabinie, ot tam, pod kandelabrem. Chodźmy odetchnąć.
 Ledwie zapalili papierosy w gabinecie męskim, wpadł służący.
 — Pani z Marjampola prosi panicza.
 — Którego? — badał Jan.
 — Ja nie wiem: panicza — powiedziała.
 Rzucili papierosy i poszli obydwaj, żeglując w stronę strasznej kanapy. Po drodze hrabina Mielżyńska rzuciła im przez ramię z widocznem niezadowoleniem:
 — Ach, te papierosy!
 — Panie nas mają za drewno! — mruknął Jan.
 — Jeśli się ośmielicie grać w karty po kątach, to was nie puszczę na próg w Marjampolu — oznajmiła stanowczo, ale, szczęściem dla ich próżności, dość cicho.
 — Zaco? Wujaszek, sędzia i dziekan grają obok, nikt im tego za złe nie bierze — bronił się Jan.
 — Ale wam ja nie pozwalam, i basta! Będziesz mi tu dowcipkował! Proszę tańczyć i wstydu mi nie robić! Niech hrabia raczy zapomnieć, że jest Niemcem, i nie afiszuje się z hrabiną... przytem nie zadymiajcie domu.
 — Z kimże mi wolno się bawić? — pytał Wentzel. — Nikogo tu nie znam.
 — Ach, biedny! Hrabinę odszukałeś prędko; tam ci się podoba, bo nie trzeba hamować języka i na wszystko sobie można pozwalać. Otóż mnie się to nie podoba i nie lubię słuchać komentarzy.
 — Hrabinę znam niby. Bardzo miła osoba.
 — Nie ciekawam jej cnót. Rekomenduję ci Cesię Żdżarską.