Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/15

 Młody człowiek zwrócił się do swej damy i uchylił kapelusza.
 — Pani daruje zwłokę. Służę.
 Rozdrażnienie drgało mu jeszcze w głosie, a twarz, przed chwilą niefrasobliwa i uśmiechnięta, zachowała wyraz dzikiej zaciętości i ledwie hamowanego wybuchu.
 Kobieta przez ciąg tej sceny stała opodal i słuchała uważnie, z brwią ściągniętą i widoczną przykrością. Twarz jej, delikatna, blada, mieniła się tysiącem wrażeń. Wielkie piwne oczy patrzyły ostro na hrabiego. Widniał z nich gniew i obraza. Niecierpliwie zagryzła usta.
 Gdy jej podał ramię, usunęła się na bok i ruszyła naprzód w milczeniu.
 Piękny panicz czuł się w obowiązku zagaić rozmowę.
 — Co za mgła! — rzekł już swobodniej, równając się z nią. — I ani jednej dorożki. Nie śmiem proponować pani zwrócenia się do mego pałacu. Kareta byłaby za pięć minut.
 — O, dziękuję. Mgła mi nic nie szkodzi... Żeby nie przykre spotkanie... Droga moja zaraz się kończy!
 Mówiła po francusku bardzo poprawnie, więc i on zaczął w tymże języku.
 — Może mi pani pozwoli nieść pakiecik — rzekł, wyciągając rękę po flaszeczkę, którą trzymała.
 — Dziękuję. To lekarstwo, tak trudno zdobyte, doniosę sama — odparła.
 — Pani ma kogo chorego?
 Skinęła tylko głową.
 Obserwował ją z pod oka. Była istotnie uderzająco piękna — pięknością poważną, klasyczną, nakazującą szacunek i względy. Trzeba było być