Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/148

 — To była moja kuzynka — odparł bezczelnie.
 Nosek pani Mielżyńskiej poruszył się wątpliwie.
 — Tiens, tiens! — zaśmiała się złośliwie. — To panu hrabiemu oddają pod opiekę takie kuzynki?
 — Czemużby nie? — odparł, czując, że nie potrzebuje się tutaj bawić w katońską cnotę i nie mogąc się oprzeć pokusie pożartowania z szykowną damą. — Czy pani uważała, żem źle wypełniał obowiązki opiekuna?
 — C’est selon! — zaśmiała się.
 — Pani jest bardzo wymagająca. Kuzynka moja była z opieki zupełnie zadowolona.
 — Nie wątpię. A jej mąż?
 — Czy koniecznie ma mieć męża?
 — Niekoniecznie... ale go ma, niestety. Wiem to z kurlisty. Ej, ej, piękny hrabio! Ze mną wykręty na nic...
 Pogroziła mu wachlarzem.
 — Uznaję się pobitym i obiecuję na przyszłość być szczerym — odparł, kłaniając się.
 — Pan nie tańczy?
 — Rozmawiam.
 — I radbym się uwolnić od rozmowy...
 — Nie, chyba do walca z panią.
 — I owszem. Lubię walcować, a pan?
 — To zależy od tancerki.
 — Czy to ma być komplement, czy impertynencja?
 — To zależy od tancerki.
 Rozmawiali, tańcząc. On był mistrzem w walcu, ona lekka, zwinna i zalotna.