Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/132

zmęczona bezustannem szyderstwem i pogardą! — zawołał gwałtownie.
 — Oto jest stajnia. Są to powozowe konie pani Tekli, młodzież i część roboczych. Reszta w pracy — powstrzymywała jego zapęd tem arcyprozaicznem objaśnieniem.
 Rzucił się niecierpliwie.
 — Wierzę ślepo w doskonałość marjampolskiej gospodarki. Niech mi pani odpowie.
 — Ślepa wiara w doskonałość gospodarek jest właśnie pana grzechem, jakem uważała z rozmowy z babką. Gdzież poprawa?
 — Pends-toi, brave Crillon! Pani jest sroga, jak Katon.
 — Wypełniam polecenie pani Tekli. Służę panu za przewodnika. Pójdziemy do browaru.
 — Służę pani! Cóż robić! Zobaczymy, kto z nas dwojga więcej okaże: czy pani w uporze, czy ja w cierpliwości.
 — Nie jestem wcale upartą i nie rozumiem zastosowania tej wady w stosunku moim do pana.
 — Czyż to nie upór w okazywaniu mi tak odstręczającej niechęci i lekceważenia? Inna, na miejscu pani, dałaby się ułagodzić i wzruszyć moją wiernością i pracą.
 — Mój panie, nie okazuję ani niechęci, ani lekceważenia, tylko to, co czuję: najzupełniejszą obojętność. Co zaś do wierności, tej ani potrzebuję, ani żądałam; a praca powinna sama z siebie dać panu zadowolenie, jeśli istnieje rzeczywiście.
 — Pani mi pozwoli nie wierzyć w obojętność.
 — Zostawiam zupełną swobodę wiary i niewiary. Pan jest człowiekiem bardzo szczęśliwym.