Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/123

 Podreptała w głąb domu.
 — Czy pozwalasz, Jadziu, palić? — spytał Jan.
 — Proszę — odparła, wstając.
 — Ale ty nie zmykaj. Cały tydzień cię nie widziałem. Niech się przypatrzę i nacieszę.
 — Istotnie, rozrzewniająca czułość! Tęsknota po mnie wygląda ci z twarzy. Jakżeś się bawił w Berlinie?
 — Wcale nie.
 — Chcę wierzyć — uśmiechnęła się ironicznie. — Przez cały tydzień zwiedzałeś galerje obrazów i Tiergarten.
 — Pan Jan szukał mnie trzy dzień — przyszedł Wentzel z pomocą koledze.
 — Trzy dni — poprawiła, nie podnosząc dalej kwestji.
 — A ty nie balowałaś? — zagadnął Jan.
 — Nie miałam czasu. Ale à propos, Cesia Żdżarska była tu wczoraj. W środę urządzają kulig do Siewnicy od nich. Zapraszała nas.
 — A Głębocki odwiedzał ciebie?
 — Był.
 — Ileż zgraliście partyj w domino?
 — Czy ci ta wiadomość potrzebna do statystyki?
 — Ach, Boże! Co za gorzka niewdzięczność! Chciałem ci zrobić przyjemność, przypomnieć miłe chwile sam-na-sam.
 — Posiadam dobrą pamięć. Przypomnienie zbyteczne.
 — No cóż, jedziesz na kulig?
 — Do środy daleko.
 — Czyż ty nie robisz planów na przyszłość?
 — Co do kuligów — nie.