Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/108

 — To mój kłopot — wygłosił Herbert, rozpływając się z powodzenia i triumfu.
 Wentzel obojętnie rzucił cygaro przez głowę pyszałka w kąt między kulisy.
 — Spalisz teatr! — zawołał Herbert, oglądając się.
 — Więc co?? To zapłacę! Życzę państwu powodzenia.
 Zawrócił się na obcasie i odszedł.
 Czuła para została sama. Towarzystwo, jakby zamówione, trzymało się zdaleka; muzyka głuszyła gwar, aktorzy i aktorki snuli się bezustannie ze sceny i na scenę, publiczność hałasowała jak stado potępieńców, za kulisami szampan krążył coraz gęściej, podniecając humory.
 Tylko Herbert gruchał i gruchał, nadymał się jak indor, rączki Lidji trzymał w gorącym uścisku, wyfryzowaną modnie głowę chylił nad nią coraz niżej, coraz poufałej.
 Nie widział, że naprzeciw niego Schöneich, usadowiwszy się na jakimś koszu, naśladował jego każdy ruch, trzymając w objęciach wypchanego z pakuł bożka Bacchusa. Aktorki i młodzież pokładali się od śmiechu. Jan Chrząstkowski z Wentzlem ryhotali, bez ceremonji, głośno.
 Nareszcie ramię zdobywcy objęło wiotką kibić Lidji, usta jego wyciągnęły się do pocałunku... Wtem trzask, łoskot — i dym buchnął kłębami z za kanapy.
 — Feuer! — wrzasnęło sto głosów, jak na komendę.
 Herbert skoczył na równe nogi, zaplątał się w koronki Lidji, potknął się — upadł, porwał się i jak warjat rzucił się do drzwi.
 — Wasser! Es brennt! — wrzeszczał nieludzkim głosem.