Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/102

 Wtem drzwi z za kulis otwarły się znowu, w głębi huczały śpiewy i śmiechy — wychodzący zajrzał w korytarz.
 — O Je, O Je, O Je! — lamentował szwajcar.
 — Kogo tam mordują? — krzyknął głos, na dźwięk którego Jan wykrzyknął rozpacznie:
 — Ratunku, hrabio! Te plugawe Szwaby zaduszą mnie w tej norze!
 Nim skończył, Croy-Dülmen już mu był u boku i uścisnął serdecznie. Napastnicy zmykali chyłkiem, szwajcar uchylił kapelusza.
 — Kreuz-Element! — klął hrabia — A to awantura. Skąd się pan tu wziął? Z drogi, hołota! Aaa, to ty, Auguście! Jest szampan? Czemuś tego pana nie przeprowadził? Dummes Tier! Proszę, proszę, panie Janie! No, nie poturbowali cię zbytnio?
 — No, nie. Żebym miał prawą rękę, tobym się ja im dał we znaki. Ha! dobiłem portu! Trzy dni szukam pana hrabiego.
 — Co się stało? Przecie nie żadne nieszczęście u was? — spytał hrabia niespokojnie.
 — Ej, nie! Mam tylko polecenie od babki, ale nic nie nagli. Nie będę tem hrabiemu przerywał zabawy. Rozmówimy się jutro, bylem tylko dostał audjencję!
 — Ależ jestem na rozkazy wszystkich z Marjampola. Co prawda, karnawał to gorączka.
 — Wiem coś o tem i nie przeszkadzam. Jutro przyjdę o południu do pałacu.
 — Unsinn! Chodź pan tam, zabawimy się. Będziesz pan wyglądał istotnie jak Orfeusz w piekle. Es geht flott!
 — Widzę, widzę. Istna wieża Babel! — śmiał się Jan.