Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/101

 — A ot tam, w garderobie. Ale ja lecę, proszę darować!
 Wyrwał się i pobiegł, skacząc po trzy stopnie. Jan ruszył, gdzie mu wskazał, źle oświetlonym korytarzykiem, aż do drzwi, u których stała straż teatralnego sanktuarjum, olbrzymi woźny.
 — Proszę mnie puścić za kulisy.
 — Verboten — była lakoniczna odpowiedź.
 — Masz talara.
 — Verboten.
 — No, to daj moją kartę hrabiemu Croy-Dülmen.
 — Verboten.
 — Ażebyś się zadławił swojem verboten! Puszczaj bo stracę cierpliwość!
 — Gehen Sie zum Kuckuck!
 — Ty sam tam pójdziesz, szympansie! Mam interes bardzo pilny do hrabiego.
 — To nie czas na interesa. Karnawał!
 Sprzeczka stawała się żywą. W Polaku zaczynała grać krew słowiańska. Szwajcar wojował flegmą.
 — Du Haderlump! — huknął Chrząstkowski — Ty mi jeszcze radzić będziesz!
 Porwał Niemca za ramię, odrzucił na bok.
 — Mord! Skandal! — zaryczał olbrzym.
 Na to hasło drzwi się otwarły. Kilku liberyjnych lokajów skoczyło z pomocą.
 W mrocznym korytarzyku zakotłowało się jak w garnku. Jan jak odyniec począł się szamotać i bronić, klnąc po polsku; lampka zgasła, mrok rósł. Ktoś pobiegł alarmować policję. Gruby szwajcar wył nieludzkim głosem:
 — Mord! Mord! Mord!