Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/94

 — Rybę na sprzedaż przyniosłam. Bierzesz?
 — Czemu nie mam brać! Nu, ale tyskąd? Co to? Dziecke masz? Gdzie ty była! To twoje dziecko?
 — Czyjeż-by! Moje.
 Ludzie skupili się wokoło niej.
 — Dalibóg, Pokotynka! — wołano.
 Kobieta ruszyła ramionami.
 — No, ja! Co się dziwujecie. Na pogrzebie moim wódkiście nie pili. Żyłam i żyję, Wielkie dziwo.
 — Gdzież się podziewałąś?
 — W służbie byłam za rzekami.
 — I wysłużyłaś bachora! — poczęto się śmiać.
 — Czy chociaż dziewczyna? Wyhodujesz dla chłopców zabawę.
 — Nie! Wy swoje dziewczęta teraz dla mojego chłopca hodujecie. Nu, co Małka, bierzesz rybę, bo mi cięży na plecach.
 Jedna z kobiet zajrzała pod chustę, otulającą dziecko.
 — Spory chłopak. Ma już z pół roku. A czarny jak cygan.
 Dziecko rozbudzone, przerażone, poczęło płakać.
 Pokotynka przygarnęła go do piersi i przecisnęła się do alkierza. Tam odjęła tobół z pleców i rozwiązała. Na widok ryby oczy Zelmanowej zaświeciły.
 — Gdzie ty takiej dostała? Wiele masz? Kupię ile jest. Całego rubla ci dam. Przynieś więcej!
 Rozpoczął się targ. Pokotynce pilno było, oddała za półtrzecia rubla, dwa śledzie, trzy bułki i kwartę mleka. Zasiadła do posiłku, otoczyły ją znajome baby, ciekawe gdzie była, czyje to dziecko, co myśli dalej robić ze sobą.