Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/79

odzież odświętną, a resztą dobytku i rzeczy Bielak zagrabił. Tę ci odzież schowała w wierzbie, co ma trzy rosochy i stoi za zwaloną tamą w Wieszańcu, a jeślibyście kazali, toby wam dostarczyła, kędy rozkażecie.
 — Tyle ino mu powiedzcie, zapamiętacie?
 — Nie trudno! A czemuż mu owej odzieży nie odsyłasz?
 — Bo mu jej nosić nie dadzą, a jak kiedy wróci, to choćby mnie już nie było, to znajdzie.
 — Ja zamrzeć mogę i zgnić, a odzież przeleży. w suchej dziupli lata — i zda mu się!
 — Ale, nie wróci on, nie spodziewaj się!
 Kobieta ukryła twarz w dłonie i siedziała długi czas w milczeniu. Świerszcze tylko zgrzytały w szczelinach pieca, rybak sumował.
 — Kiedy się spodziewasz? — zagadnął.
 — W żytnie żniwa! — odparła.
 — Dobrze, że chociaż nie w mrozy. To ci trzeba soli, chleba, okrasy też pewnie nie masz?
 — Jeszczeby! — zdziwiła się.
 — Jakże to wszystko zawleczesz?
 — Na plecach. Lody trzymają krzepko, nawet na oparzelach mało co się człowiek wali.
 — A pilnuj się dymu. Chłopy dojrzą i znajdą cię.
 — Ino w nocy palę. Jakże? Weźmiecie dla niego pieniądze?
 — Trzeba ci to uczynić. No, jeszcze pogadamy jutro wieczór. Podjadłaś, ogrzałaś się, idźże spać do komory, tu kto w dzień wleźć może! Nie zmarzniesz bo to bez pieca komora?
 — Daj wam Boże zdrowie. Dobrze mi będzie! U mnie w chacie woda zamarza, a śpię!