Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/145

 — Co wam się roi? Takie zbytki! — zaśmiała się Magda.
 — Nie twój kłopot — mruknęła stara.
 Magda skopała kawał ziemi i zasadziła kartofle. Baba je w worku przyniosła — potem i lnu woreczek. Wogóle wałęsała się gdzieś po całych dniach — przychodziła obładowana, i resztę czasu bawiła się z dzieckiem. — Czuć było, że je kocha, że przepada za niem — o Magdę wcale nie dbała. Pewnego dnia, gdy baby nie było jak zwykle — przyszła do budy kobieta wiejska, i na widok Magdy przeraziła się, zdumiała, ledwie po chwili odzyskała swobodę.
 — Co wy tu robicie? — spytała.
 — Z babą żyję!
 — I dziecko macie! — kobieta pokręciła głową. — To wy z daleka! Jakże wy do Złydni przystali?
 — Do jakiej Złydni?
 — Ano — po tej wiedźmy. Toć jej zły służy, jak pies. Jak na dziecko spojrzy, to już mu nie długo żyć. Co ona narodu już wygubiła, to nie zliczyć.
 — A zaczemże wy do niej przyszli?
 — Z biedy. Onegdaj szła ulicą — chłopak mój maleńki się bawił, zaczepiła go, pogłaskała, i poszła. A dziecko już o swoich siłach nie wróciło do chaty — przynieśli ludzie — i ot — dochodzi. Przyszłam — może wykupię. Jedno mam! Bylo wam lepiej u cygana służyć — jak u takiej. Zobaczycie!
 I rozgadawszy się, kobieta prawiła straszne rzeczy — szeptem, oglądając się trwożnie, zaklinając by nie zdradziła jej przed wiedźmą.
 Złydni ojciec wielkim znachorem był, ale ona taiła długi czas, że praktyk swych ją nauczył. Do-