Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/87

 — A gdzieżby?
 — A u panienki w Horodyszczu?
 — Albo to warto? tak niedaleko miasta... Mam jeszcze z wieczora interes tam!
 — O, ja wstąpię do panienki! — uśmiechnął się chłop.
 — Po co?
 — Ja zawsze wstępuję. Z pieniędzmi nocować w mieście niemiło. Sen nie bierze, a pić w szynku straszno, by miary nie przebrać. No, i chłopaka jéj prowadzę chorego.
 — A ona pomoże tyle, co Ułas...
 — Oj, równie pomocna. Szczególnie na rany i febrę! A tak ładnie z człowiekiem pogada! Wie panicz co: żeby nasz pan ją za żonę wziął, toby ja ze dworu w Sokołowie nie wyłaził.
 — A strachów w Horodyszczu się nie boisz?
 — Kiedy to ino po pałacu chodzi i do kaplicy przez ulicę modrzewiową, a ja-by tam nie poszedł, żeby mi i Horodyszcze darowali. Ja w stajni nocuję, wieczerzę dostanę, chłopca pokażę, może jaki sprawunek do miasta mi dadzą, i skoro świt ruszę. Dziękuję paniczowi za pomoc, w tę sośninę skręcimy, na prostki, i za pół godziny staniemy na miejscu.
 — No, ja o Mikitce pomyślę, a ty, jeśli chcesz co zarobić, to się dokumentniéj rozpytaj i z językiem do mniena leśniczówkę wstąp.